Неба пеніцца сіваю шумаю хмараў.
Прыціскаючы крыльле да сэрца, у сіні,
як п’яныя, куляюцца ластаўкі...
Парыць...
Сонна пчолаў сузор’і зігцяць у шыпшынах...
Ся...
Грыміць...
Так, здалёк, з-над балотаў і плёсаў
глуха коцяць грымоты, згінаючы лозы,
быццам нехта сьпяшаецца з поля ў калёсах
па няроўнай, дзікой, камяністай дарозе.
Далеч пахне налітымі мёдам вульлямі,
ажно чуецца дзіўная соладзь на вуснах,
і здаецца жыцьцё залатым караваем,
а ня місаю брыдка накрышаных лустаў.
Нат вайна –
ўжо ня боль, толькі стрэмка-дакука,
хоць часамі так зблізка загляне у вочы,
што асмаліць мне вейкі,
апырскае рукі
журавінавым сокам...
Сэрца жахам падточыць.
Так, хоць часам,
часамі і сьціснуцца грудзі,
хоць заломяцца пальцы у гойстрай журбоце, –
сонца жвірам мядзяным сьпяшаецца-студзіць
успаміны...
Усьмешкай за смуткі мне плоціць.
Бо й навошта тужыць,
калі хваляй калосься
ўжо за год ураджай усплыве на магілах
і заплачуць на даўных баёвішчах восі,
каб снапоўе на сініх аржоньнях ня стыла.
1942, Менск.
|
|
